Als je auto een lekke band krijgt, gooi je dan je handen in de lucht, schop je tegen de zijkant van de auto, en schreeuw je dan tegen de band omdat hij lek is? Geloof het of niet, maar je reactie hier sluit aan bij de manier waarop we vandaag de dag nog steeds denken over de beoordeling van leerlingen. 

De hoop is dat je die bandensituatie tegemoet treedt door te pauzeren, het probleem te evalueren, en dan dienovereenkomstig te handelen. Dat is de aanpak die ik hanteerde toen ik leraar taalkunde was op een middelbare school in New Jersey. We hadden een gestandaardiseerde test, de High School Proficiency Assessment (HSPA), die we afnamen bij junioren als onderdeel van hun afstudeervereisten. Ik had me kwaad kunnen maken over het gewicht dat de HSPA had op de toekomst van mijn leerlingen. In plaats daarvan begon ik na te denken over hoe ik deze ontmoedigende test kon hergebruiken en herformuleren, zodat de leerlingen hem zouden kunnen zien als een springplank: iets dat hun reis na de middelbare school zou kunnen ondersteunen in plaats van een verplichting waarvoor ze moesten slagen. 

De HSPA-plaatjesvraag vroeg bijvoorbeeld om een fantasierijk opstel van drie alinea's, gebaseerd op - u raadt het al! - een foto. In plaats van zelf een plaatje te kiezen, gaf ik de leerlingen de vrijheid om er een uit hun mobieltje te kiezen. Deze methode maakte een open, rijke dialoog tussen mijn leerlingen en mij mogelijk. Door deze relatief eenvoudige handeling van het kiezen van een afbeelding, konden de leerlingen het waarom achter hun keuze uitleggen.

Na die stap daagde ik mijn leerlingen uit om zichzelf uit te leggen. Samen ontwikkelden we dynamiet hooks om een publiek aan te spreken zoals je dat zou doen in een sollicitatie; mijn leerlingen namen hun meest waardevolle eigenschappen en veranderden die in het soort one liners dat op hun toekomstige cv zou kunnen staan. Op die manier behandelden we niet alleen het leerplan, maar ook een meer cruciale vaardigheid die mijn leerlingen zelf in handen namen. Het schrijven van deze 'hooks' hielp hen hun sterke punten te communiceren op een manier die hen later in het leven van pas kan komen.

Tenslotte gingen we samen aan de slag om om beurten onze verhalen te vertellen en actief luisteren te oefenen. Niet alleen kregen de leerlingen de kans om hun ervaringen te verwoorden voor een groter publiek, maar ze waren ook in staat om feedback te geven en te ontvangen. Al deze stappen samen verlegden de focus naar de reis, eerder dan naar de test. Bovendien konden ze me helpen om de studenten uit te rusten met de vaardigheden en mentaliteit die ze nodig hebben om door onze veranderende wereld te navigeren.

Het eindresultaat? Mijn leerlingen behaalden 92% vaardigheid op de HSPA. Hoewel deze score een overwinning was, was de meest lonende ervaring hen te zien groeien door begeleid leren. We concentreerden ons op interpersoonlijke vaardigheden zoals communicatie, actief luisteren en kritisch denken: vaardigheden die ze ook na de test met zich mee zullen dragen.

Maar laten we even teruggaan naar die lekke band metafoor. Wat gebeurt er als je tegen het probleem schreeuwt in de hoop dat het zichzelf op magische wijze oplost? Niets - je blijft aan de kant van de weg staan, gevangen. En dat is mijn angst met betrekking tot de manier waarop veel opvoeders met beoordelingen omgaan. We beoordelen op dezelfde manier als we de afgelopen eeuw hebben gedaan, maar we verwachten andere resultaten. We hechten meer belang aan het eindresultaat - de test zelf - dan aan de lessen die de leerlingen leren op weg naar die bestemming, en zo komen we nooit vooruit in termen van echte betrokkenheid van de leerlingen. We zitten als het ware in de val.

Alvin Toffler, futurist en auteur van Future Shock, verwoordde het het best toen hij opmerkte dat "de analfabeten van de 21ste eeuw niet zij zullen zijn die niet kunnen lezen en schrijven, maar zij die niet kunnen leren, afleren en opnieuw leren". We zouden voorrang moeten geven aan de stapsgewijze stappen tijdens de reis, waarbij leerlingen geïnspireerd worden om architecten te worden van hun eigen instructieve ontwikkeling. Toch houden we nog steeds vast aan summatieve en gestandaardiseerde toetsen als zowel het mechanisme als de uiteindelijke beoordelaar voor het meten van verantwoording, vaardigheden, en hiaten in het leren. 

Laten we een stapje terug doen. Niet zo hard praten als we naar die lekke band kijken. Beoordeel de situatie eerlijk. Laten we niet vergeten dat leren een levenslang avontuur is. Het gaat verder dan één beoordeling. Het is een reis, geen bestemming. Om er het beste van te maken, moeten we investeren in instructietechnologie die instructie en beoordeling samenbrengt, zodat alle deelnemers - districtleiders, leraren en leerlingen - de vrijheid hebben om te leren, af te leren en opnieuw te leren. Om ons te concentreren op de reis.