Erbij horen is een cruciaal element van het Diversity, Equity, Inclusion en Belonging (DEIB) werk dat gedaan wordt binnen professionele en leergemeenschappen. Het benadrukken van diversiteit en gelijkwaardigheid zonder eerst het erbij horen en erbij horen centraal te stellen, bevordert echter oneerlijke DEIB inspanningen. Er moet eerst aandacht besteed worden aan erbij horen voordat leerkrachten inclusie of gelijkwaardigheid op een zinvolle manier kunnen integreren.

Om het met de woorden van gelijkheidsstrateeg Dr. Darnisa Amante-Jackson te zeggen: erbij horen verwijst naar de cultuur die gecreëerd wordt waarin alle mensen zich welkom voelen in relaties, gesprekken, fysieke ruimtes en geschreven woorden. Inclusie werkt als een functie van participatie, terwijl gelijkwaardigheid verwijst naar concepten van macht en privileges.

Tijdens mijn loopbaan heb ik vaak het gevoel gehad dat anderen van mij verwachtten dat ik het woord voerde tijdens gesprekken over ras, vooral omdat mijn eigen raciale samenstelling paste in de homogene gemeenschappen waar ik heb gewerkt. Meestal voelde ik me opgenomen, maar ik had niet het gevoel dat ik erbij hoorde, alsof ik bestond om opname te valideren door mijn aanwezigheid. Maar, zoals Dr. Amante-Jackson aangeeft, inclusie zonder erbij te horen is tokeniseren; het leidt niet tot grotere gelijkheid door een herverdeling van macht en privileges.

In haar essay "For the White Person Who Wants to Know How to Be My Friend" schrijft dichteres en activiste Pat Parker: "Het eerste wat je moet doen is vergeten dat ik zwart ben. Ten tweede moet je nooit vergeten dat ik zwart ben." Ik heb zelf transformerende verschuivingen in mijn eigen raciale identiteit ervaren en dat gevoel zou gemakkelijk kunnen passen bij het perspectief van elke gemarginaliseerde groep: "Het eerste wat je moet doen is vergeten dat ik [geen deel uitmaak van de seksuele, genderspecifieke, raciale, etnoculturele meerderheid]. Ten tweede moet je nooit vergeten dat ik [geen deel uitmaak van de seksuele, genderspecifieke, raciale, etnisch-culturele meerderheid]. Als je dit weet, hoe kun je dan een veilige omgeving creëren en in stand houden waarin ik het gevoel heb erbij te horen?"

Terwijl Parker haar frustratie in haar woorden verweeft, zie ik mogelijkheden voor reflectie. Ik heb het volgende advies ontwikkeld voor iedereen die een bondgenoot wil zijn, maar misschien niet meteen weet hoe je veilige leeromgevingen creëert en in stand houdt.

• Bied leden van gemarginaliseerde groepen de kans om te delen, maar verwacht niet van ons dat we delen, anderen onderwijzen of optreden als vertegenwoordigers van specifieke groepen.
• Luister naar verschillende ervaringen, zelfs als ze boos zijn. Vat de ervaringen van een ander niet samen of eigen ze zich niet toe door losse verbanden te leggen om de stilte te vullen. Stil zijn versterkt dat je een veilige ruimte vertegenwoordigt.
• Als je een fout maakt, blijf dan niet stilstaan bij fouten, probeer je bedoelingen niet te verduidelijken of temper een emotionele reactie. Vermijd om de aandacht af te leiden van de persoon die onrecht is aangedaan en deze ergens anders op te richten. Bied gewoon je excuses aan en ga dan naar het volgende onderwerp.
• Vergroot de diversiteit in leerplannen, visuele beelden en gesprekken. Representatie draagt bij aan saamhorigheid, wat de resultaten van leerlingen en personeel verbetert. Maak deze bijdragen authentiek vanwege hun intrinsieke waarde, in tegenstelling tot een deugdzaam signaal dat laat zien hoe zorgzaam je bent.

Het hoeft niet moeilijk te zijn om thema's als erbij horen in het lesprogramma te verweven. Na een klassikale discussie over melanine door leerlingen in een van mijn natuurkundelessen, postte ik een bericht in Google Classroom, waarin ik het werk van Chidiebere Ibe aanhaalde naast een kort verhaal over het raakvlak tussen melanine en erbij horen. Ik plaatste deze post zonder commentaar of follow-up en wachtte tot leerlingen meer vragen zouden stellen. Voor de leerlingen die zich met de post bezighielden, reageerde ik in eenvoudige, korte bewoordingen en wachtte ik op meer vragen. Aan het einde van een twee minuten durende discussie met een leerling zei ze: "Dat is echt cool. Bedankt voor het delen."

Maya Angelou schreef ooit: "Ik heb geleerd dat mensen zullen vergeten wat je zei, mensen zullen vergeten wat je deed, maar mensen zullen nooit vergeten hoe je hen liet voelen." Daarom heeft erbij horen te maken met hoe mensen zich voelen opgenomen te zijn. Wanneer saamhorigheid prioriteit krijgt binnen intentionele gemeenschappen, hebben betrokkenheid en leerlingresultaten daar baat bij.

--

Christopher Dancy, M.Ed, SHRM-CP
‍Organizationalengagement, DEIB educational policy leader

Christopher Dancy is al lange tijd opvoeder, pleitbezorger en mentor. Hij doceert wetenschappen in het middelbaar onderwijs en is een leider op het gebied van gelijke onderwijskansen met een bijzondere focus op de manier waarop identiteit, erbij horen, betrokkenheid en kansen elkaar kruisen.
LinkedIn profiel